Helpende hand bieden aan arme, vaak ter dood veroordeelde dieren,
een inmens zware opgave .......
Hulp of begrip voor het helpen van dieren in nood kan men van plaatselijke overheden, buiten incidentele gevallen, nauwelijks verwachten. Integendeel. Spanje, ons werkgebied, heeft zijn perrera´s (dodingscentra´s) Deze perrera´s hebben een vast contract met enkele gemeenten rondom hun dodingcentrum. In opdracht van deze Gemeenten worden alle loslopende dieren gevangen en naar hun perrera gebracht en, wanneer ze niet opgehaald of bemiddeld worden, binnen hele korte tijd gedood. Commerciele Perrera´s ontvangen voor elke gevangen hond een x-bedrag. Echte krepeer gevallen krijgen direct een enkele reis naar het hiernamaals. Dat daar regelmatig ongeoorloofde en misdadige methoden worden toegepast, is eigenlijk te voorspellen. Voor de liefdeloze eigenaren en/of beheerders van dergelijke instituten geldt alleen de profit.
Iedereen, die langere tijd in Spanje verblijft en dierenliefhebber is kent deze officieel erkende dodingscentra´s. Over de miserabele omstandigheden, waarin de Dieren in dergelijke horrorplaatsen hun laatste dagen slijten, kan men een boek schrijven. Vele artikelen van onhoudbare toestanden, dierenmishandelingen en ongeoorloofde euthanasie-methoden der arme dieren "sieren" jaarlijks zowel de buitenlandse als binnenlandse dag- en weekbladen in Spanje.
Om dergelijke misstanden en ontoelaatbare werkmethoden tegen te gaan hebben talloze dierenliefhebbers naar oplossingen gezocht, om de spaanse zwerfdieren van een dergelijke gruwelijke dood in deze perrera´s te redden.
Met vaak zeer beperkte praktische, alsook financiele, middelen worden professorische kennels op een eigen stukje grond geplaatst en transformeren vele huizenbezitters hun eigen huis en grond om in een honden/ kattenopvang. Zij storten zich met hart en ziel op de grote opgave, die hen te wachten staat. Op straat gegooide, gewonde, mishandelde of ter dood veroordeelde dieren opvangen en helpen. De hoge kosten, de psychische en fysieke druk en de intolerantie der spaanse overheden, die aan deze hulp verbonden is, drijft menige dierenliefhebber aan de rand van de financiele en psychische afgrond.
Dergelijke dierenbeschermingen en privé-hulp, waar vele buitenlanders aan verbonden zijn, maar ook de vele spaanse prive dierenbeschermers, worden door de overheden als ongewenst gezien. Als zodanig ook regelmatig bewust genegeerd. en/of hebben dergelijke instituten met schikanen der spaanse gemeenten te doen. De gevolgen laten vaak niet lang op zich wachten; regelmatig worden honden van prive-opvangtehuizen in beslag genomen.
Via kastratie- en educatieprojecten, alsmede door het opvangen der arme zwerfdieren of via discussies met de politici wordt privé of in verenigings/stichtings verband getracht een omdenken en een ommekeer van het zwerfdierenprobleem aldaar te bewerkstelligen. Een moeizame en tijdrovende weg, die bewandeld moet worden.
Er zijn verschillende meningen over het thema: Hoe kan men het zwerfhondenprobleem in Europa efficient te lijf gaan.
De ene groep is alleen voor het neutraliseren en weer terug zetten van de zwerfdieren. Zij zijn tegen het opvangen en transporteren van zwerfdieren naar onze noordelijke landen, waar eigenlijk geen zwerfhondenprobleem is. Zij menen ook dat, wanneer je een zwerfdier weghaalt weer een andere zwerfhond die plaats inneemt.
Als men dan bedenkt, dat in meerdere Oostbloklanden miljoenen zwerfdieren rondlopen en meerdere landen politici hebben, die totaal niet geinteresseerd zijn, dan lijkt dat scenario wat al te simpel.
Een andere groep meent, dat er een en/en programma moet komen. Niet alleen neutraliseren, maar ook direct practisch helpen, wanneer dat nodig is. Want wat, als men alleen gaat neutraliseren? Wat gaat er dan gebeuren met al die honden, die nú liefdeloos op straat worden gegooid? Wat moet er met de vele nesten gebeuren, die nú zonder moeder op straat lopen of nú in de vuilnisbakken worden gegooid? Wat is de toekomst van een gewond of gehandicapt dier? Wat als je overal de dieren aan zware kettingen ziet lijden, vaak broodmager en bezaaid met teken en vlooien? Moet je die dan maar gewoon negeren en aan hun lot overlaten?
Zolang het zwerfhondenprobleem nog niet door neutralisatie én educatie is opgelost, lijkt een en/en programma het beste.
Tenzij men een mens wilt creeeren, die een noodlijdend dier voorbij kan lopen zonder een helpende hand toe te steken.
Tenzij men een wereld wil creeeren, die liefdeloos en zonder emotie is.
Men mag de hoop uitspreken, dat dat nooit zal gebeuren.
Iedereen, die langere tijd in Spanje verblijft en dierenliefhebber is kent deze officieel erkende dodingscentra´s. Over de miserabele omstandigheden, waarin de Dieren in dergelijke horrorplaatsen hun laatste dagen slijten, kan men een boek schrijven. Vele artikelen van onhoudbare toestanden, dierenmishandelingen en ongeoorloofde euthanasie-methoden der arme dieren "sieren" jaarlijks zowel de buitenlandse als binnenlandse dag- en weekbladen in Spanje.
Om dergelijke misstanden en ontoelaatbare werkmethoden tegen te gaan hebben talloze dierenliefhebbers naar oplossingen gezocht, om de spaanse zwerfdieren van een dergelijke gruwelijke dood in deze perrera´s te redden.
Met vaak zeer beperkte praktische, alsook financiele, middelen worden professorische kennels op een eigen stukje grond geplaatst en transformeren vele huizenbezitters hun eigen huis en grond om in een honden/ kattenopvang. Zij storten zich met hart en ziel op de grote opgave, die hen te wachten staat. Op straat gegooide, gewonde, mishandelde of ter dood veroordeelde dieren opvangen en helpen. De hoge kosten, de psychische en fysieke druk en de intolerantie der spaanse overheden, die aan deze hulp verbonden is, drijft menige dierenliefhebber aan de rand van de financiele en psychische afgrond.
Dergelijke dierenbeschermingen en privé-hulp, waar vele buitenlanders aan verbonden zijn, maar ook de vele spaanse prive dierenbeschermers, worden door de overheden als ongewenst gezien. Als zodanig ook regelmatig bewust genegeerd. en/of hebben dergelijke instituten met schikanen der spaanse gemeenten te doen. De gevolgen laten vaak niet lang op zich wachten; regelmatig worden honden van prive-opvangtehuizen in beslag genomen.
Via kastratie- en educatieprojecten, alsmede door het opvangen der arme zwerfdieren of via discussies met de politici wordt privé of in verenigings/stichtings verband getracht een omdenken en een ommekeer van het zwerfdierenprobleem aldaar te bewerkstelligen. Een moeizame en tijdrovende weg, die bewandeld moet worden.
Er zijn verschillende meningen over het thema: Hoe kan men het zwerfhondenprobleem in Europa efficient te lijf gaan.
De ene groep is alleen voor het neutraliseren en weer terug zetten van de zwerfdieren. Zij zijn tegen het opvangen en transporteren van zwerfdieren naar onze noordelijke landen, waar eigenlijk geen zwerfhondenprobleem is. Zij menen ook dat, wanneer je een zwerfdier weghaalt weer een andere zwerfhond die plaats inneemt.
Als men dan bedenkt, dat in meerdere Oostbloklanden miljoenen zwerfdieren rondlopen en meerdere landen politici hebben, die totaal niet geinteresseerd zijn, dan lijkt dat scenario wat al te simpel.
Een andere groep meent, dat er een en/en programma moet komen. Niet alleen neutraliseren, maar ook direct practisch helpen, wanneer dat nodig is. Want wat, als men alleen gaat neutraliseren? Wat gaat er dan gebeuren met al die honden, die nú liefdeloos op straat worden gegooid? Wat moet er met de vele nesten gebeuren, die nú zonder moeder op straat lopen of nú in de vuilnisbakken worden gegooid? Wat is de toekomst van een gewond of gehandicapt dier? Wat als je overal de dieren aan zware kettingen ziet lijden, vaak broodmager en bezaaid met teken en vlooien? Moet je die dan maar gewoon negeren en aan hun lot overlaten?
Zolang het zwerfhondenprobleem nog niet door neutralisatie én educatie is opgelost, lijkt een en/en programma het beste.
Tenzij men een mens wilt creeeren, die een noodlijdend dier voorbij kan lopen zonder een helpende hand toe te steken.
Tenzij men een wereld wil creeeren, die liefdeloos en zonder emotie is.
Men mag de hoop uitspreken, dat dat nooit zal gebeuren.